Ostatnio zaktualizowane 2023/02/27 przez admin
Podstawowa składnia języka Python
Składnia języka Python jest jednym z najważniejszych elementów języka, ponieważ określa, jak komputer interpretuje kod. Składnia jest zbiorem reguł, które określają, jak kod powinien być napisany, aby był poprawny. Składnia języka Python jest bardzo prosta i łatwa do zrozumienia, dzięki czemu jest to jeden z najpopularniejszych języków programowania.
Składnia języka Python składa się z kilku podstawowych elementów. Pierwszym z nich jest identyfikator, który jest nazwą zmiennej lub funkcji. Nazwy zmiennych i funkcji powinny być unikalne i zgodne z zasadami składni języka. Kolejnym elementem składni jest operator, który jest używany do wykonywania operacji na zmiennych lub funkcjach. Operatory mogą być matematyczne, logiczne lub porównawcze.
Kolejnym elementem składni jest instrukcja, która jest używana do wykonywania określonych czynności. Instrukcje mogą być wywoływane przez funkcje lub zmienne. Ostatnim elementem składni jest blok kodu, który jest zbiorem instrukcji wykonywanych jako jedna całość. Bloki kodu są używane do tworzenia funkcji, pętli i instrukcji warunkowych.
Aby lepiej zrozumieć składnię języka Python, przyjrzyjmy się przykładowemu kodowi. Kod ten tworzy prostą funkcję, która zwraca sumę dwóch liczb:
def suma(a, b):
return a + b
print(suma(2, 3))
W tym przykładzie pierwszym elementem składni jest identyfikator „suma”, który jest nazwą funkcji. Następnie mamy operator „def”, który jest używany do definiowania funkcji. Następnie mamy instrukcję „return”, która jest używana do zwracania wartości z funkcji. Ostatnim elementem składni jest blok kodu, który zawiera instrukcję „print”, która jest używana do wyświetlania wyniku.
Wcięcia kodu w Python
Jak zauważyłeś pewnie na powyższym przykładzie – kod posiada wcięcia, a bez tych wcięć nie zadziała poprawnie. Wcięcia (indentacje) w kodzie Python służą do określania poziomu zagnieżdżenia kodu. Są one ważne, ponieważ Python korzysta z wcięć, aby określić, które fragmenty kodu należą do danej instrukcji warunkowej lub pętli. Wcięcia zwykle są tworzone za pomocą spacji lub tabulacji.
Składnia wcięć w Pythonie jest następująca:
if x > 5:
print("x jest większe od 5")
x = x - 1W powyższym przykładzie, instrukcja warunkowa „if” zajmuje pierwszą linijkę, a kod, który ma być wykonany w przypadku spełnienia warunku, jest wcięty o jedną tabulację lub 4 spacje. Warto zwrócić uwagę, że każda linijka kodu, która jest wcięta w ten sam sposób jest traktowana jako część instrukcji warunkowej.
Jaka ilość spacji lub tabulacji jest odpowiednia? Zazwyczaj używa się czterech lub dwóch spacji. Ja sam używam czterech. Najważniejsze jest, by zachować w całym kodzie spójność, być konsekwentnym i nie stosować w jednym programie różnej liczby wcięć
